Iedere fervente wintersporter kent dat wel: het einde-seizoen-gevoel. Bij mij begint dat in maart. De laatste wintertrip zit erop en de skispullen gaan weer richting de berging. Meewarig kijk ik in deze voorjaarsmaanden iedere ochtend op de app van Bergfex. Een lange serie weersverwachtingen en webcams trekt aan mij voorbij. De sneeuwcondities gaan duidelijk achteruit en de eerste gebieden sluiten hun pistes. Ik word er licht depressief van. Een heel zomerseizoen wachten, pfff. Ik noem het letterlijk de après-ski dip.
Sluitende wintersportgebieden, het heeft echt iets triests. Om mijzelf extra te kwellen, check ik de data waarop de gebieden sluiten. Meestal pakken ze de Paasdagen nog mee en dan is het schluss. Lagen de pistes er eerst nog prachtig geprepareerd bij, op de eerste dag na de sluiting ziet het er al gelijk desolaat uit. De pistenbully’s staan op stal en de pistes zijn een rommeltje. Sommige gebieden maken de sneeuw losser zodat deze eerder smelt. Milieutechnisch waarschijnlijk een goed idee, maar jemig: het oog wil toch ook wat!? Helemaal frustrerend vind ik het wanneer de webcams op zwart gaan of - nog erger - worden vastgezet met beelden van die laatste mooie skidag. Aan de andere kant: zo word ik dan ook niet geconfronteerd met camera’s die uitsluitend modderige alpenweides laten zien.
Nee, het is een nare tijd voor de over-enthousiaste winterliefhebber. Maar dan breekt woensdag 24 april aan. Zoals bijna iedere ochtend kijk ik om 9 uur naar het Oostenrijkse TV-Journaal, met als prachtige titel Zeit im Bild (ZiB). Op het bordje achter journaallezer Peter Teufenbacher verschijnt de tekst ‘comeback Marcel Hirscher’. Plotseling hoor ik Teufenbacher enigszins onderkoeld over die Niederlande praten. Ik zet het geluid wat harder en geloof niet wat ik hoor: Hirscher gaat uitkomen voor Nederland! Mijn stemming is direct totaal euforisch, wat een stunt is dit. En dan nog niet eens omdat we van de ene op de andere dag kans maken op de eerste Olympische skimedaille.
Direct komt in mij op wat een inspiratie hier van uit kan gaan. Iedere sport heeft iconische voorbeelden nodig om mensen te enthousiasmeren. In Nederland ligt de focus van verreweg de meeste wintersporters op recreatie en beslist niet op wedstrijdsport. Maar, dat kan nu wel veranderen als de jeugd ziet wat je hiermee kunt bereiken. Hoe moeilijk dat ook is in een land zonder bergen.
Ik hoop van harte dat het Marcel niet alleen gaat om het promoten van z’n eigen skimerk en vrijheid bij het kiezen van sponsoren, maar dat hij ook bereid is te helpen bij het investeren in Nachwuchs - om maar eens een mooi Duits woord te gebruiken. Mij heeft hij als senior al vast geïnspireerd: ik heb direct een paar nachten geboekt in het Alpine hotel Landgraaf. Snowworld opgelet: ik kom nu al trainen voor het volgende seizoen!
Skiën is voor Kees als een tweede leven. In het normale leven is hij geen snelheidsduivel, maar op de piste…Hij gaat meerdere keren per jaar naar de bergen. Zijn favoriete skigebieden liggen vooral in Zwitserland.
