Als ik Livigno in een aantal woorden zou moeten omschrijven, dan kom ik al snel op: wintersport combineren met het goede Italiaanse leven, shoppen en gezelligheid, een uniek en sfeervol dorp en dat alles op een sneeuwzekere 1800 meter hoogte. Afgelopen maart was ik voor de derde keer in de winter in Livigno en ik weet nu al zeker dat dit zeker niet de laatste keer zal zijn. In dit reisverslag vertel ik je waarom ik zo dol ben op Livigno!
Het is maart 2024 en al weken erg mild in het Alpengebied. We zijn op zoek naar een bestemming voor een wintersport en oriënteren ons uiteraard op de hogere gebieden, omdat we graag goede sneeuw hebben. Ook hebben we weer eens zin in het heerlijke Italiaanse bergleven. Ik roep: “Livigno!” en Richard is direct om. De laatste keer dat we er waren is alweer vijf jaar geleden, hoogste tijd om de unieke sfeer van dit leuke Italiaanse dorp weer eens letterlijk en figuurlijk te proeven.
Livigno ligt behoorlijk afgelegen, hoog in de Italiaanse Alpen, onder het Zwitserse Graubünden. Er zijn verschillende routes die vanuit het noorden naar ‘Klein Tibet’, zoals Livigno ook wel wordt genoemd, leiden. Wij rijden met de auto via Bazel, Zürich en Landquart, om vervolgens bij Klosters de autotrein door de Vereinatunnel te nemen. Hierna is het niet ver meer naar de ‘Munt de la Schera’ tunnel, een eenbaanstunnel die afwisselend voor het verkeer van of naar Livigno geopend is. In totaal zijn we zo’n 11 uur onderweg vanuit het noorden van Noord-Holland, een reistijd die we ook voor de meeste Oostenrijkse bestemmingen vaak moeten rekenen.
Misschien kun je het je nog wel herinneren. De winter was afgelopen seizoen bijzonder mild vanaf half januari. Veel dalen zijn groen in de Alpen en pistes liggen als witte linten door een groenbruin landschap. In Livigno ziet het er begin maart gelukkig heel anders uit. Wanneer we aankomen is het er diepwinters: in de afgelopen 10 dagen is hier nog ruim twee meter sneeuw gevallen. Het hele dal is wit en op de daken ligt een flinke witte deken; het wintersportgevoel is direct ‘aan’!
In de vier dagen die volgen, staan we overdag vooral veel op de ski’s. Livigno telt zo’n 115 km aan pistes, verdeeld zijn over twee losse skigebieden die aan beide zijden van het dorp liggen. Wil je optimaal van de zon genieten, pak dan ’s ochtends de afdalingen aan de Carosello 3000 kant en steek in de middag over naar de Mottolino kant. Deze oversteek maak je gemakkelijk met de skibus ‘Skilink’, die elke 10 minuten tussen de dalstations rijdt. Het skigebied is over het algemeen niet heel moeilijk, maar kent heerlijke brede pistes om rustig over te cruisen of vol gas carvend naar beneden te gaan. Wist je trouwens dat in 2026 Livigno een deel van de Olympische Spelen gaat hosten? De freestyle-onderdelen van het skiën en snowboarden vinden dan hier plaats. In datzelfde jaar zullen beide skigebieden, als alles volgen plan verloopt, ook middels een liftverbinding met elkaar verbonden zijn.
Wat echt een feestje is in Italië, en zeker in Livigno, is het heerlijke eten! Zowel in de berghutten op de piste als in het dorp eet je gewoon altijd goed! Net als elke Italiaanse regio heeft ook Livigno haar eigen specialiteiten. Er is zelfs een boek verschenen met meer dan 100 gerechten alleen uit dit dal! Probeer wanneer je in Livigno bent sowieso ‘Sciatt’, heerlijke warme kaasbolletjes. Daarnaast probeerde ik ‘Taroz in cialda’, met aardappel, spek, bonen in een soort kaaskorst en het was verrukkelijk! Ook in het hotel waar we slapen, Hotel del Bosco, worden we iedere avond verrast met overheerlijke, eenvoudige, maar bijzonder smaakvolle gerechten. En een leuke bijkomstigheid is, dat het ook allemaal heel goed betaalbaar is. Zeker in vergelijking met andere Alpenlanden. Zo drink je een cappuccino in een berghut voor € 2,50, kost een goed belegd Italiaans stokbroodje € 6,- en eet je voor € 9,- een flink bord pasta op de piste. Ik zou alleen al voor het eten teruggaan naar Livigno 😉!
Oké, ik geef het eerlijk toe, ook het feit dat je goed kunt shoppen in het gezellige en sfeervolle dorp, maakt dat ik graag in Livigno kom. Door haar geïsoleerde ligging is het dorp belastingvrij, waardoor maar liefst 250 winkels zich hier gevestigd hebben. Veel parfum, drank, zonnebrillen, sportartikelen, maar ook kleding vind je hier met - inderdaad - een goede korting. Op merken als Ray-Ban of bijvoorbeeld Peak Performance scheelt het al snel 20% tot 30% op de adviesverkoopprijs. De winkels liggen aan een lange straat, waar het eigenlijk de hele dag levendig en gezellig is. De score na vier dagen Livigno en twee keer winkelen: twee nieuwe zonnebrillen. Best netjes toch?
Op de derde dag valt er zo’n 30 tot 40 centimeter verse sneeuw. Het is overdag flink bikkelen op de pistes, want het waait bovendien behoorlijk, maar skiën door de fluffy sneeuw op de pistes is geweldig. De vierde en laatste dag wordt nóg mooier. De lucht is wolkenloos en de zon staat hoog aan de hemel, wanneer we een ochtend op pad gaan met berggids Christian die ons meeneemt voor een toerskitocht in Val Federia. We lopen een kleine 700 hoogtemeters omhoog, terwijl we genieten van het vers besneeuwde berglandschap om ons heen.
En we hebben nog meer mazzel, want er komt een lammergier tevoorschijn en die zie je niet vaak in de Alpen. Echt bijzonder en indrukwekkend. De enorme roofvogel, die tussen de 2,5 en 3,5 groot is, wanneer hij zijn vleugels spreidt. Hij blijft rustig rondjes vliegen, terwijl wij verder klimmen. Na zo’n 2,5 uur omhooglopen, worden we getrakteerd op een afdaling door de verse poeder. Ver weg van het skigebied en in alle rust. Wauw! Dit is meteen de mooiste dag én afdaling van dit seizoen. De grote glimlach is de rest van de dag dan ook niet meer van ons gezicht te poetsen. Wat een prachtige afsluiter van onze toch al enorm fijne dagen in Livingo!
Wanneer je in Livigno bent, is er zoveel meer te doen dan alleen skiën, snowboarden en winkelen. In het dal kun je ook fantastisch winterwandelen en langlaufen. Wij deden de volgende dingen naast de piste:
Eigenlijk is Miranda in het verkeerde land geboren. Wintersport is niet alleen een passie voor haar, je kunt het gerust een verslaving noemen. Ze reist regelmatig af naar de Alpen en praat ons vervolgens bij via haar blogs.
