We kennen allemaal de bordjes langs de piste die de kleur van de afdaling definiëren. Maar wanneer is een piste nu blauw rood of zwart? Wat is de norm hiervoor en is die in elk land hetzelfde? En wat is precies het verschil tussen een skiroute en skipiste? Wie wel eens in verschillende Alpenlanden op wintersport is geweest, zal beamen dat pistes niet op dezelfde manier worden aangeduid. In ieder Europees wintersportland gaat men anders om met het markeren van pistes. Hoog tijd voor opheldering!
Tijdens het autorijden zijn we het gewend: borden lezen. Elk verkeersbord heeft een andere betekenis en als het goed is kun je die jaren na het behalen van je rijbewijs nog steeds opnoemen. Ook op de piste kom je 'verkeersborden' tegen. Borden die de route aanduiden, borden met waarschuwingen en borden met kleuren om de moeilijkheidsgraad van een piste aan te duiden. Pistes zijn niet groen, blauw, rood of zwart omdat ze er zo uitzien, maar omdat de steilte ermee wordt aangeduid. Bovendien zorgen deze pistebordjes ervoor dat je niet verdwaalt in een gigantisch skigebied als bijvoorbeeld Les Trois Vallées en markeren ze de randen van de piste.
In de Alpen worden alle pistes hetzelfde gedefineerd, maar de markering ervan, dus hoe het bordje eruitziet, is anders. Zo hebben Franse pistes vaak aan beide zijdes pistebordjes of palen, terwijl dit in Oostenrijk niet het geval hoeft te zijn. Tenzij het Oostenrijkse skigebied aanspraak wil maken op een ‘Pistengütesiegel’. Pistes moeten daarvoor om de 35 meter aan de linker- en rechterzijde zijn gemarkeerd met een bord, voorzien van een pijl die naar de piste wijst. In Frankrijk draagt een bord soms niet alleen het nummer van de piste, maar ook een getal van 1 tot 50 (50 top, 1 dal). Zo kan de locatie in het geval van een ski ongeluk nauwkeuriger worden doorgegeven.
De meest gangbare pistekleuren zijn blauw, rood en zwart. Hierbij geldt blauw als makkelijk, rood als gemiddeld en zwart als moeilijk. Oftewel gebaseerd op de maximale hellingsgraad van de piste. In sommige landen, zoals Noorwegen, Frankrijk, VS en Canada, kom je ook groene pistes tegen. En in Canada en de VS is er zelfs nog een gradering hoger voor diepzwarte pistes. We leggen hieronder uit wanneer een piste groen, blauw, rood of zwart is.
Met name in Frankrijk, Zweden en Noorwegen kom je veel groene pistes tegen. Deze zeer vlakke afdalingen zijn perfect voor beginners om op te oefenen en hebben een hellingsgraad tussen de 6 en 25%. Onder andere in Trysil, Les Deux Alpes en L'Alpe d'Huez kom je veel groene pistes tegen. Ook in Noord-Amerika en Canada vind je groene pistes, maar in dit geval is er geen rood aanwezig. Hier geldt groen = blauw, blauw = rood en zwart is zwart of diepzwart.
Net als groene pistes zijn ook blauwe pistes geliefd bij beginners. Het zijn de perfecte hellingen om je skitechniek op te oefenen, omdat de maximale helling niet groter is dan 25%. Families kunnen rustig skiën en gevorderden gebruiken deze afdalingen om heerlijk op te carven. Soms is zo'n afdaling bijzonder breed. In dat geval wordt de blauwe piste ook wel vergeleken met een 'Autobahn'. Zoals hierboven al benoemd, is deze kleur steiler aan de andere kant van de oceaan. Hier geldt zelfs een maximale helling van tussen 25% tot 40%.
Met een rode piste wordt het een stukje moeilijker. Deze afdalingen zijn gemiddeld van niveau en hebben een hellingsgraad van tussen de 25% en 40%. Wie op zoek is naar meer uitdaging, kan zich wagen aan een rode piste.
De nachtmerrie van beginners en de droom van gevorderden: zwarte pistes. Ze zijn er in allerlei soorten en maten, maar hebben gemeen dat de hellingsgraad hoger is dan 40%. In de Alpen vind je er zelfs een aantal met een maximale hellingsgraad van hoger dan 70%! In de VS en Canada duiden ze zwarte pistes aan als zwart en extreem zwart, ook wel Black Diamond of zelfs Double Black Diamond. Die laatste categorie is alleen weggelegd voor de vergevorderde wintersporter. Skigebieden met veel zwarte pistes ›
Soms zie je ook skiroutes op de pistekaart staan. Vaak rood gestippeld of geel van kleur. Deze afdalingen winnen de laatste jaren flink in populariteit en zijn in steeds meer skigebieden te vinden. Een skiroute is een piste die gemarkeerd en beveiligd is, maar in de meeste gevallen niet geprepareerd. Beginners kunnen hier het best ver bij uit de buurt blijven, maar voor gevorderde skiërs is het een leuke afwisseling en bovendien mooie stap naar het off-piste skiën. Skiroutes worden in tegenstelling tot pistes (meestal) niet onderverdeeld in niveaus.
In Oostenrijk wordt een skiroute aangeduid met een rode ruit met soms een oranje rand. De extreme variant heeft in plaats van een oranje buitenzijde, een zwarte rand. In Zwitserland worden skiroutes af en toe ook aangegeven met gele borden, Franse skigebieden beschikken niet over skiroutes. Hoewel een skiroute niet wordt geprepareerd, zorgt de pistedienst wel dat deze is gecontroleerd en je hier in de buurt van de pistepalen geen risico op lawines loopt. Echter is een lawine uitrusting, en kennis van off-piste skiën, wel aan te raden.
Wanneer je in een Europees skigebied ook maar 1 centimeter buiten de piste skiet, begeef je je in vrij gebied. Hier gelden andere rechten en kun je er bijvoorbeeld niet meer van op aan dat er geen lawinegevaar is. Steeds meer skigebieden helpen freeriders op weg door het aanbieden van freeride-checks. Bij deze informatiepunten kan men onder meer het lawinegevaar checken en de lawinepieper testen. Aanvullende informatie is vaak verkrijgbaar via websites en apps. Ervaring blijft echter een onmisbare factor. Ga alleen buiten de gebaande paden wanneer je op de hoogte bent van het gebied en de risico’s. Neem anders een lokale gids in de arm om er zeker van te zijn dat je op de mooiste en meest veilige plekken skiet.
Florien ging op haar 12e voor het eerst op wintersport en was meteen verkocht. Sindsdien gaat ze ieder jaar en geniet ze van de magie van de witte bergtoppen, lekker skiën, veel lol en een feestje in de après-ski.
